در میدان اصلی شهر ولوله‌ای بر پا بود. برای چندمین روز پیاپی، تمام مردم شهر در این میدان تاریخی و کوچه‌های پیرامونی آن جمع شده بودند تا به شیوه ادارۀ شهر و مشکلات زیادش اعتراض کنند. مردم از انبار شدن و بوی تعفن زباله‌ها در محله‌ها و قطع وقت‌وبی‌وقت آب لوله‌کشی به ستوه آمده بودند. هواداران مدیریت شهری هم آمده بودند تا با سروصدا و کارهای خود مانع از بالاگرفتن کار شوند. خیلی‌ها نیز همچون روزهای قبل آمده بودند تا نتیجۀ‌ این زورآزمایی را از نزدیک ببینند. فروشندگان تنقلات دور میدان از همه خوشحال‌تر و سرگرم فروش بودند. در همین زمان ده‌ها کیلومتر آن‌طرف‌تر، زمین‌لرزه‌ای در عمق دریا رخ داد که شهر را هم کمی لرزاند. اهل شهر آنچنان درگیر هیجان اطراف میدان بودند که آن لرزش را حس نکردند. شاید هم حس کردند، اما جدی نگرفتند.

یکی از ماهیگیران شهر که برای تعمیر موتور قایق خود به‌ناچار کنار ساحل بود متوجه چیز عجیبی در افق شد. او که تنها بود بارها چشمان خود را مالید تا مطمئن شود که درست می‌بیند. بله اشتباه نمی‌کرد. یک موج بسیار بسیار بزرگ در دوردست شکل گرفته بود و با سرعت به ساحل آن شهر تاریخی نزدیک می‌شد. ظاهراً همان زلزله باعث شکل‌گیری سونامی شده بود. وی با خودش فکر کرد که موجی با این بزرگی و سرعت اگر به شهر برسد، شهر را با تمام شهرت تاریخی‌اش در هم می‌کوبد. تکلیف اهالی شهر و زندگی آنها چه می‌شود؟ باید همه به‌سرعت از این خطر آگاه شوند و کاری کنند. شاید اهالی باید به‌سرعت به تپه‌های شمالی شهر پناه ببرند یا در ساختمان‌های بلند پناه بگیرند. ماهیگیر فهمید که یک لحظه را هم نباید از دست بدهد. نگران بود که شاید در هیاهوی شهر صدایش به جایی نرسد. با این وجود تصمیم گرفت که سعی خودش را بکند. به سوی میدان شهر شروع به دویدن کرد و با تمام توان فریاد می‌زد: آهای مردم، سونامی نزدیک است! فکری کنید! کاری کنید!

پس از اینکه به‌صورت اتفاقی نسخۀ انگلیسی کتاب «موجی که می‌آید» به دستم رسید و آن را خواندم، حس من درست مانند حس همین ماهیگیر است. مسئولیت، ترس، امید و… . واقعاً حس غریبی است.